Negen jaar geleden was ik zwanger van mijn eerste zoon. Ik schreef mij, zoals dat hoort, in bij een kraambureau. Mijn beeld van een kraamhulp was; iemand van de oude stempel die mij gaat vertellen hoe alles moet. En die een week lang mijn huishouden over ging nemen en die dus in mijn laatjes en kastjes ging rommelen.

Na een zware bevalling was daar onze oudste zoon Kain (9). Na een aantal nachten te hebben moeten verblijven in het ziekenhuis mochten we naar huis. We hadden nog 6 dagen kraamweek over. Daar stonden we dan onervaren met een baby in een maxicosi klaar om naar huis te gaan. We kwamen om 1615uur thuis en om 1700uur ging de voordeur bel. En daar stond ze 'onze' Daphne.

Die avond heeft ze de opstart verzorgt mijn, man de eerste uitleg gegeven over 'hoe maak je een flesje' 'zo maak je een kruik klaar' etc. Ze maakte het bedje in orde, controleerde de lichamelijke gezondheid van onze zoon en mij. En ze overlegde hoe laat ze er de volgende ochtend weer zou zijn. De dagen die volgden waren een warme deken van rust, vertrouwen, een gemoedelijke en relaxte sfeer in huis, maar vooral alles gebeurde zoals wij het wilden. Op de laatste dag nog vol van hormonen was het moment daar om afscheid te nemen van 'onze' Daphne. De kraamweek zat er op en nu moesten we het zelf doen. Die dag heb ik heel veel tranen gelaten, heel veel keer gevraagd 'wil je mij nog een keer uitleggen hoe dit ook alweer ging en dat ook alweer'. Met een notitieschriftje vol aantekeningen van haar namen we afscheid. En zei ze; 'jullie kunnen het ik weet het zeker!'

8 jaar later werd ik zwanger van onze tweede zoon Logan ( 7 maanden). Ik wist meteen als het mogelijk is wil ik heel graag Daphne weer als kraamhulp. Ik wist dat Daphne in de loop der jaren voor een andere werkgever was gaan werken. Ik schreef mij dan ook bewust bij deze nieuwe werkgever in. Met de stille wens dat we misschien Daphne zouden krijgen in de kraamweek.

De dag dat Logan werd geboren mochten wij na een paar uur vanuit het ziekenhuis naar huis. Die avond kwam een collega van Daphne de opstart doen. En of Daphne beschikbaar was voor de rest van de week, dat was nog onduidelijk. We zouden het wel zien. De volgende ochtend was ik boven Logan uit bed halen en de voordeur bel gaat. Mijn oudste zoon en trotse broer deed de deur open. En ik hoorde een bekende stem.... jawel daar was ze 'onze Daphne'. Ze liep direct door naar boven en met drie zoenen en een dikke knuffel feliciteerde ze ons met de geboorte van Logan. Ik wist meteen dit word een heerlijke kraamweek!